شهدا

گفتیم چه شد یاد شهیدان!؟ گفتند: مگریک کوچه به نامشان نکردیم !؟

کوچه بن بست نفس

کوچه کوچه می‌رقصد، با تبسم خورشید
در ترانه‌ها جاری، از ترنم خورشید
مردم دو چشمانم، با تغزّل نامت
مثل  زنبق و لاله، در تجسّم خورشید

ساحل

شب شد و دریا باز هم رو سوی ساحل می‌کند
سرکش‌ترین امواج را تقدیم این دل می‌کند
درهای و هوی کوچه‌ها مردی ز دریا می‌رسد
قانون این مرداب را با موج باطل می‌کند

صفحه اخر

متن زمان به صفحه آخر رسیده است
راوی تویی، روایت خود را شروع کن
تا باز بشکُفند تبار محمّدی
در کوچه باغ‌ها، نَفَست را شیوع کن

علی صیاد شیرازی

دوست نداشت با هر کسی ارتباط ‌داشته باشد
 و خیلی برایش مهم بود که طرف مقابل اهل طاعت و عبادت
 باشد. قبل از انقلاب هر جور آدمی در ارتش یا جاهای
دیگر دیده می‌شد و برخی‌اهل کارهای ناصواب بودند.
 علی دوست نداشت با هر کسی همراه باشد. آن سالی که
برای کلاس دوازده راهی تهران شد و در مدرسه امیرکبیر
 (دارالفنون‌) ثبت ‌نام کرد، یک نفر از آشنایان هم
 همراه او در مدرسه ثبت ‌نام شد.گفتیم برای هر دو
 

شهید گمنام

کوچه هایمان را به نامشان کردیم که هر وقت آدرس منزلمان را می دهیم بدانیم از گذرگاه کدام شهید با آرامش به خانه رسیده ایم .

جانبازان