کودک وخدااا

کودک به خدا گفت:

تو چه می خوری؟ چه می پوشی؟ کجا ساکنی؟

و خدا آرام بر دل کودک زمزمه کرد...

غصه بندگانم را می خورم

عیب بندگانم را می پوشانم

و در قلب شکسته آنان ساکنم

کودکان

1- "گـریه مـی کننـد" چـــرا کـــه چشمـان گـریـان کـلیــد بهشت اسـت
2- "قهـر می کنند" ولی زود آشتی میـکننـد چرا که دلی "بی کینه" دارنـد
3- "چیزی را زود خراب میکننـد" چـون "دلبستگـی" بــه دنیـا نـدارند
4- "بـا خاک بـازی مـی کنند" چـون "غـرور" نــدارنـد
5- "هـر چـه دارند مـی خـورند" چـون غم فـردا نـدارنـد

( اصـول کـافــی 6/50)

ما را به یک کلاف نخ آقا قبول کن

ما را به یک کلاف نخ آقا قبول کن
یـا ایّهـا العــزیز! أبانـا! قــبول کن

آهی در این بساط به غیر از امید نیست
یـا نـاامیدمــان ننـمـا یـا، قـبـول کن

از یـاد بـرده ایم شمـا را پـدر! ولی
این کودک فراری خود را قبول کن

رسم کریم نیست که گلچین کند، کریم!
مـا را سَـوا نکـرده و یک جـا قـبول کن

گر بی نوا و پست و حقیریم و رو سیاه
اما به جــان حضرت زهـرا قبـول کن

گندم که نه، مقام شما بود لاجَرَم
رمز هبوط آدم و حوّا، قـبول کن

کودک

آیت الله بهجت(ره) :
 هیچ کودکی نگران وعده بعدی غذایش نیست؛
زیرا به مهربانی مادرش ایمان دارد؛
ای کاش من هم مثل او به خدایم ایمان داشتم ...