موعود

فرسوده دلم زغصه فرسودره دور شد از بهار موعود

یار غم و شادی دلم رفتدر شهر پر از فسانه و دود

هرگز نرود ز خاطر دلاز روز ازل کلامم این بود

من کو تو کجا چقدر دوریمیعنی تو چو در یایی و من رود

نام تو به یک غزل نگنجدیاد آمد نام تو نه این  بود  

          فریاد که دل زغصه فرسود