شهید ردانی پور

رویش را کرده بود طرف تپه ی برهانی.
همان جایی که مصطفی شهید شده بود.
چشم بر نمی داشت . خیره خیره اشک می ریخت .
زیارت عاشورا میخواند . با صد تا لعن و صدتا سلامش .
 گریه می کرد. حجره ی قم یادش افتاده بود؛
درس خواندنشان،شب زنده داریشان،اعلامیه پخش کردن هایشان.
نفسش بالا نیم آمد . از تپه پایین آمد،
وضو گرفت برای نماز ظهر . همان جا یک
 خمپاره خورد کنارش . بچه می گفتند
« رحمت دوری مصطفی را ندید.»
 شهید مصطفی ردانی پور
منبع : کتاب ردانی پور