مرحوم آیت الله میرزا احمد مجتهدی تهرانی که
خدا ایشان را غریق رحمت واسعه ی خویش نماید ؛
روزی فردی آمد خدمت امام معصوم ( امام باقر و یا
امام صادق علیهما السلام که تردید از بنده می باشد ) و به ایشان عرض کرد
اگر روزی یکی از دوستان شما گناهی کند ، عاقبتش چگونه خواهد بود ؟
امام در پاسخ به وی فرمودند :
خداوند به او یک بیماری عطا می نماید تا سختی های
آن بیماری کفاره ی گناهانش شود.
آن مرد دو مرتبه پرسید : اگر مریض نشد چه ؟
امام مجدد فرمودند : خداوند به او همسایه ای بد می دهد
تا اورا اذیت نماید و این اذیت و آزار همسایه ،
کفاره ی گناهانش شود .
آن مرد گفت : اگر همسایه ی بد نصیبش نشد چه ؟
امام فرمودند : خداوند به او دوست بدی می هد تا وی
را اذیت نماید و آزار آن دوست بد ،
کفاره ی گناهان دوست ما باشد .
آن مرد گفت : اگر دوست بد هم نصیبش نشد چه ؟!
امام فرمودند : خداوند همسر بدی به او میدهد تا آزار های آن همسر بد
، کفاره ی گناهانش شود .
آن مرد گفت :اگر همسر بد هم نصیبش نشد چه ؟
امام فرمودند : خداوند قبل از مرگ به او توفیق توبه عنایت می فرماید .
بازهم آن مرد از روی عنادی که داشت گفت :
و اگر نتوانست قبل از مرگ توبه کند چه ؟
امام فرمودند :به کوری چشم تو ! ما او را شفاعت خواهیم کرد .