بعثی ها آن روز گیر داده بودند که
«شما همش اهل گریه و نیایش هستید و لبخند
به
لبتان نمی آید و اصلاً بلد نیستید شاد باشید
و افراطی هستید.» شاید این که بچه ها
با
افسرانی مشغول کار بودند که دستشان به
خون دوستانشان آغشته بود، باعث شده بود
که
کمتر با آن ها شوخی کنند و بخندند و
وقتی شهیدی را پیدا می کردند، روضه می خواندند
و می گریستند. آن ها می گفتند:
«امام شما هم در هیچ کدام از فیلم ها
و تصویرهایی که
دیده ایم نمی خندد.»
همان روز شهدا به کمکمان آمدند.
یک شهید که عکس امام توی جیبش
بود؛
امام داشت می خندید!
منبع : سایت صبح