عملیات بدر

در عملیات بدر، برادر مجروحی را دیدم که تیر به چشم چپ او اصابت کرده بود؛

به طوری که مردمک و کاسه چشم او روی چانه‌اش آویزان شده بود. از ناحیه دست و سر هم مجروح بود.

از بس فشاری که بر اثر جراحت به این برادر وارد می‌شد، زیاد بود، نه قدرت تکلم داشت

و نه می‌توانست حداقل با اشاره منظور خود را به کسی تفهیم کند. چون وسیله‌ای برای بردن

ایشان در منطقه عملیاتی بدر نبود و وسایل پزشکی لازم هم وجود نداشت، چند ساعت در همان

جا ماند و درد و رنج را تحمل کرد. در عین حال، هنگا م نماز ظهر خود را

جمع و جور کرد و دو زانو نشست و نماز خواند  

مهدی باکری

روز آخر “بدر” بود.
آقا مهدی در حربیه به محاصره افتاده بود، کمی مانده به جاده ی بصره ـ العماره؛
بی سیم به صدا در امد، حاج احمد: “برگرد مهدی، وضع خیلی بد است.” آقا مهدی پاسخ داد:
اگر بدانی دارم چه چیزهایی می بینم، یک آن نمی ماندی آنجا، احمد تو هم بیا. خودت را برسان اینجا تا همیشه با هم باشیم. بیا احمد، بیا….
  … بی سیم دیگر خاموش شد..
آقا مهـــــــــــدی رفت …