نماز

آن روز به مسجد نرسید. برای نماز به خانه آمد و رفت

توی اتاقش.داشتم یواشکی نماز خواندنش را تماشا می کردم.

حالت عجیبی داشت. انگار خدا، در مقابلش ایستاده بود.

طوری حمد و سوره می خواند مثل اینکه خدا را می بیند؛

ذکر ها را دقیق و شمرده ادا می کرد.

بعدها در مورد نحوه ی نماز خواندنش ازش پرسیدم، گفت :

اشکال کار ما اینه که برای همه وقت می ذاریم جز برای خدا!

نمازمون رو سریع می خونیم و فکر می کنیم زرنگی کردیم ؛

اما یادمون می ره اونی که به وقت ها برکت می ده ،

فقط خود خداست .  شهید علیرضا کریمی

منبع : مسافر کربلا ، ص 32