سرشک خجلت

 

‏گناهی از تمام کوه ها سنگین تر آوردم عزیز فاطمه! بر درگه عفوت سر آوردم
‏ من آن حرم کز اول خویش را سد رهت کردم تو را در این زمین بین هزاران لشکر آوردم
به جای دسته گل با دست خالی آمدم اما ‏دلی صد پاره تر از لاله های پرپر آوردم
‏ نشد تا از فرات آب آورم از بهر اطفالت ولی بر خنجر خشکیده ات چشم تر آوردم
غبارم کن، به بادم ده مرا، دور سرت گردان ‏فدایم کن که در میدان ایثارت سر آوردم
‏ سرشک خجلت از چشمم چو باران بر زمین ریزد زبان عذر خواهی بر علی اکبر آوردم
همین ساعت که بر من یک نظر از لطف افکندی ‏به خود بالدیم و مانند فطرس پر برآوردم
بده اذنم که خم گردم، ببوسم دست عباست ‏که روی عجز بر آن یادگار حیدر آوردم
چه غم گر جرم من ازکوه سنگین تر بود میثم که سر بر آستان عترت پیغمبر آوردم