نهج البلاغه

حکمت191 : همانا انسان در دنیا تخته نشان تیرهاى مرگ ،

و ثروتى است دستخوش تاراج مصیبت ها: با هر جرعة نوشیدنی،

گلو رفتنی، و در هر لقمه اى ، گلو گیر شدنى است ،

و بنده نعمتى به دست نیاورد جز آن که نعمتى از دست بدهد ،

و روزى به عمرش افزوده نمى گردد جز با کم شدن روزى دیگر!

پس ما یاران مى گیم، و جان هاى ما هدف نابودى ها ،

پس چگونه به ماندن جاودانه امیدوار باشیم؟.

در حالى که گذشت شب و روز بنایى را بالا نبرده

جز آن که آن را ویران کرده و به اطراف پراکند!