روزه های بی افطار

ماه رمضان فرا رسیده بود. گرچه عراقی‌ها دل خوشی از روزه گرفتن اسرا نداشتند

 و از این موضوع راضی به نظر نمی‌رسیدند، اما جلوی روزه گرفتن آن‌ها را هم نمی‌گرفتند. 

با رسیدن این ماه مبارک، همه برادران در حال و هوای دیگری قرار گرفتند 

و اعمال عبادی با جدیت بیشتری دنبال می‌شد.

یک روز موقع افطار یکی از اسرا که صدای زیبایی داشت، بلند شد

 و شروع به گفتن اذان کرد، اما هنوز چند جمله‌ای از اذان را سرنداده بود

 که چند سرباز بعثی در حالیکه مضطرب و عصبانی به نظر می‌رسیدند،

 وارد آسایشگاه شدند و بلافاصله او را با خود بردند. 

آن‌ها قبل از رفتن فریاد زدند: «از این به بعد هیچ کس اجازه گفتن اذان را ندارد.»