کفش های نوروز

کم توقع بود. اگر چیزی هم براش نمی خریدیم ، حرفی نمیزد. نوروز آن سال که آمده بود

، پدرش رفت و یک جفت کفش نو براش خرید . روز دوم فروردین ، قرار شد برویم

دید و بازدید. تا خانواده شال و کلاه کردند، علی غیبش زد. نیم ساعتی معطل شدیم تا آمد.

به جای کفش ، دمپایی پاش بود . گفتم : مادر کفشات کو ؟ گفت : بچه ی

سرایدار مدرسه مون کفش نداشت ، زمستون رو با این دمپایی ها سر کرده بود ؛

من رفتم کفش هام رو دادم بهش . اون موقع علی دوازده سال بیشتر نداشت.

شهید علی چیت سازان

منبع : دلیل ، ص24