فرازی از دعای عرفه
«یَا مَنْ أَذَاقَ أَحِبَّاءَهُ حَلَاوَةَ الْمُؤَانَسَةِ فَقَامُوا بَیْنَ یَدَیْهِ مُتَمَلِّقِینَ»
(ای کسی که لذت و شیرینی انس و همنشینی ات را
به دوستان و اولیائت چشانده ای و در اثرش، آنان
در بارگاهت به ثناگویی و شیرین سخنی برخواسته اند.)
آری ، اگر حلاوت ذکر و ثنای خود را برجانمان بنشانی
همانا نیمه شبان ، خلوت با تو را با هیچ چیز دیگر عوض نمی کردیم.
آه که گناهان این لذتها را از ما ستانده است. ......