شهید چمران

دکتر چمران را که از اتاق عمل مى‏آوردند، مى‏خندید. فکر مى‏کردم که به تهران منتقل

و تا مدتى راحت مى‏شویم. به او گفتم: مى‏رویم؟ با خنده گفت: نمى‏روم. اگر بروم تهران،

روحیه بچه‏ها ضعیف مى‏شود. هنوز کار از دستم بر مى‏آید، نمى‏توانم بچه‏ها را رها کنم،

در تهران کارى ندارم. حتى حاضر نبود در آن شرایط که پایش در گچ بود، کولر روشن کند.

خون ریزى داشت؛ اما در عین حال مى‏گفت: چطور کولر روشن کنم،

وقتى بچه‏ ها در جبهه زیرگرما مى‏جنگند؟   شهید مصطفی چمران

منبع : راوى: مرتضى اللَّه اکبرى، ر. ک: عطش (ویژه نامه یادیاران)، 30 /3/ 81، ص 24