گل نرگس

سـِـ ـرّ عاشـق شـدنــم لطف طبیبانـه توسـت

ورنـه عشـق تو کجا، این دل بیمـار کجــــا
کـاش در حافظه ات نام مـرا هـــم ببـــــری

کــه دعـای تـو کجا و عبــد گنهـکار کجــا

اَگَـــر روزی تو را میــــــــافتـَـــم در ناکُجاهـــــایَت

سـَــرم را با دو دَســتم می‌نهــــادم پیـــشِ پاهــــــایت

پـُـــــر از تَقویـــم‌ های کـُهنِه کــَردَم خـــانِه خـــود را

بِـــــه اُمیـدی که اینـَــک نااُمـــیدَم از تَماشــــــــایَت

تــــو با مَـــــن بـــــودی از آغـاز، یَعنی خــواب میـرَفتم

تـِــــکان مــــی‌داد اگـــر گـَــهواره‌ام را مــوج رویـایت

اَگــــرچِـه عـاشِقَم اَمّــا تــو اِی آیینه بـــــــــاوَر کُن

نِمی‌ فَهـــــمَم دَلیـــلِ وَعـــدِه اِمـــــروز و فــَردایَــــت

تـــو اَصـــــلاً جــایِ مَـن؛ حالا بـِـگو با مَن چِه خـواهی کرد

اَگــــر چــــون بَـرگ می‌ پوســـــید روزی آِرزوهــــــایَت