یتیمان کوفه

به یتیمان کوفه بگویید، دیگر به کاسه‏های شیر نیازی نیست!
دیگر به بازگشت پدر، امیدی نیست.
برگردید، یتیمان کوفه، برگردید؛ دیگر به کاسه‏های شیر نیازی نیست.
ناشناس کوچه‏های کوفه، هرگز نخواهد آمد!
دیگر کوبه در خانه‏های شما، آهنگ آمدنش را نخواهند نواخت،

برگردید، یتیمان کوفه!

ای اهالی کوفه! آسوده باشید؛ دیگر از دست عدالت‏های علی علیه‏ السلام ،

به ستوه نخواهید آمد! شما ماندید و صدای سکّه‏ های بیت‏ المال! شما ماندید و هوس‏های دور و درازتان! شما ماندید

و دنیای سراسر جهلتان!

به خدا شما لایق علی نبودید! حیف از آن اقیانوس لایتناهی معرفت

و حکمت که جرعه‏ای از آن ننوشیدند! حیف از آن سینه، آن صندوقچه

اسرار و دانش الهی که همچنان سربسته ماند و به هیچ

کلیدی گشوده نشد!

سئوال نکردید، تا جوابی بشنوید!
خواند و نرفتید!
صدا کرد و جوابی ندادید! حیف از آن قرآن ناطق، که کسی پیدا

نشد تا به تفسیرش بنشیند، تا بفهمد و بشناسد، بشناسد و بشناساند!

اینک، قرآن، لب فرو بسته است؛ با تمام معجزاتش، با تمام

اسرار نهانش! دیگر هر چه بخوانید، جوابی نخواهید شنید.

هرگز نخواهید شنید!

ای فرزندان سقیفه! تا دنیا دنیاست، باید به حسرت بنشینید

و اشک بر چهره روان سازید. هرچند،

اگر چشمانتان خون هم ببارد پشیمانی دگر سودی ندارد!
علی رفت؛ با تمام عدلش؛ با تمام انفاقش، با تمام مهربانی‏اش،

با تمام نصیحت‏های پدرانه‏اش! «امروز عدالت به تمام معنا، در زیر خاک شد»؛

اگر تمام عمر به سوگ بنشیند، کم است؛

به یتمان کوفه بگویید: باز گردند؛ دیگر به کاسه‏های شیر نیازی نیست!
به آن پیر نابینای خرابه‏نشین خبر دهید، بیش از این

در انتظار نماند؛ که امشب نیز «او» نخواهد آمد! به

آن بیوه‏زنان بگویید: دیگر به امید آن مرد مهربان نباشد،

تا تنور بیافروزد، و چهره بر آتش بگیرد به نخل‏ها خبر دهید:

این قدر بیهوده سر، فراز نکنند که دیگر صدای مناجات

او را نمی‏شنوند.

ماه را بگویید، که امشب به ملاقات آفتاب نخواهد رفت.
به کوچه‏ها خبر دهید، بیش از این منتظر، ضرباهنگ قدم‏های «او» نباشند.
و علی علیه‏السلام امشب، به دیدار خدا مشتاق‏تر است.

خدیجه پنجی