جمکران

گاه کہ دلتنگ تر از همیشہ مےشوم

گوشہ اے مےنشینم

سر بہ روے پاهایم مےگذارم

مےشمارم حسرت ها را

 و

 محاکمہ مےکنم وجدان و نَفس خویش را ...

♋ کہ کدام کار خوبـ م را بهانہ اے

براے رفتن بہ جمکران قرار دهم

اما

چیزے نیافتم ...

✘ قدم از قدم نتوانستم بردارم براے آمدن

ببخش 「「 امـام خـوبـے ها 」」

موعود

فرسوده دلم زغصه فرسودره دور شد از بهار موعود

یار غم و شادی دلم رفتدر شهر پر از فسانه و دود

هرگز نرود ز خاطر دلاز روز ازل کلامم این بود

من کو تو کجا چقدر دوریمیعنی تو چو در یایی و من رود

نام تو به یک غزل نگنجدیاد آمد نام تو نه این  بود  

          فریاد که دل زغصه فرسود