شهیده تهمینه اردکانی

توی نقاهت گاه یه دختر کم حرف به اسم مریم بود؛

که چون بعد از تصادف خیلی دیر به بیمارستان رسونده بودنش ،

قطع نخاع شده بود. اون اوایل که آوردنش

از بس جراحتش شدید بود و عفونت کرده بود ،

توی اتاقش بوی خیلی بدی می اومد.

به همین خاطر کسی حاضر نبود بره اونجا؛

ولی تهمینه هر شب می رفت بتادین می ریخت روی

شکستگی پاش و عفونتش رو پاک می کرد.

لباس تمیز تنش می کرد و ملافه سفید رو می کشید

رو تختش. توی اون شش ماه که مریم تهران بود ،

دیگه اتاقش همیشه بوی گل می داد؛ چون همیشه یه

شاخه گل مریم کنار پنجره اش بود.

شهیده تهمینه اردکانی

منبع : برگرفته از : قطار احمر ، صفحه 45