خاطرات اسرا

من در دوران اسارت دو بار شاهد تعریف عراقیها

از امام خمینى‏رحمه الله و رزمندگان ایرانى بودم.

روزى یک سرباز عراقى پشت پنجره آمد و گفت:

آب مى‏خواهى؟ او به من آب داد و گفت: قدر خودتان

را بدانید. سپس صحبت کرد و از ما تعاریف فراوانى نمود.

ابتدا گمان بردم کلکى در کار است. او در بین

صحبتهایش گفت: خوشا به حال شما! شما سربازانِ

آدم بزرگى هستید. (منظورش امام خمینى‏رحمه الله بود)

ولى ما خیلى بدبختیم، جزو اشقیا هستیم؛

زیرا در شمار سربازان صدام قرار داریم.

این حرف را که زد، متوجه شدم کلکى در کار نیست؛

چون اگر مى‏خواست حقّه بزند، به صدام توهین نمى‏کرد؛

این جرم بزرگى براى او محسوب مى‏شد.