ای دوست !

 ای دوست !

زاد برگیر که سفر نزدیک است و ادب آموز که صحبت ملوک 
بس باریک است و از ندامت چراغی افروز
  که عقبه تاریک است.
  ایمن منشین که هلاک شوی . . .
  ایمن آن زمان شوی که با ایمان زیر خاک شوی. . . 
  نه در رنگ و پوست نگر،در نقد دوست نگر...
اگر درآئی در باز است و اگر نیایی خدای بی نیاز است...
  از او خواه که دارد و می خواهد که بخواهی؛
*****************************
ای جوان 
بدان و آگاه باش که بهار عمر را تیر ماهی است...و بامداد 
عمر را شبانگاهی،غره(فریب خورده) زندگانی را محاقی(پایان)
 است ونکاح کامرانی را طلاقی...
 اکنون
به حکم این اشارت از تنعمات نفسانی و مستلذات شهوانی 
ندامتی نمای و به عهد دیانت و صیانت مداومتی نمای...
  زود شو آگاه و روی آور به راه... که هر که در جوانی
  تخم عبادت نکاشت زیان کرد و سود برنداشت...
  از او مخواه که ندارد و می ترسد که از او بخواهی...
************************
ای نفس از مرگ بیندیش و طول امل(آرزو) را بردار ازپیش... 
و اگر نه وای تو..دوزخ بُوَد مأوای تو... 
 اگر خواهی که بیامرزد غفور،پند گیر از حال قبور،
 کـه دایما می نالند و اشک حسرت از دیده می بارند... 
  که نه از اهل و عیال دیدیم مرحمتی 
  و نه از مال و منال یافتیم منفعتی...
  قانعیم به این ندامت اگر نبودی پرسش روز قیامت...