کرکره فضای مجازی

بنام حضرت دوست که هر چه هست از اوست
بگذارید ته مانده های حرفهایم را بریتان بنویسم
♥♥بگذاریدبنویسم از صاحب این دل مرده ی بینوا♥♥
گاهی دلم میخواهد برای همیشه کرکره این فضای مجازی
راپایین بکشم وبرای همیشه عطایش رابه لقایش ببخشم
راستش دراین مدت عمرم که به اینجا امدم شادی وگریه
بغض وغم دوست ودشمن وهمه ضدونقیضین را حس کردم وحال
دوست دارم این فضا را باتمام جلال وجبروتش کناری بیندازم
وکهنه پوستین مجاز را به اهلش واگذارم.
ولی چه بگویم همان عده معدوددوستی که بامن بودند
دراین مدت ،روزنه امیدی است برای ماندن ونوشتن
وباخودچنین زمزمه میکنم که ای دل می روی یا می مانی
انروزترها در جنگ سخت میگفتند میروی یا می مانی
 عده ای رفتن رابرگزیدند وسعادتمند شدند وعده ای ماندند
وبا خاطرات جنگشان دارند دق میکنند.
واینجا فضایی است که حضرت ماه اهمیت انرا
زیاد میدانند وافسران جنگ نرم را تشویق به کار میکند.
نمیدانم ونمیدانم فعلا نفسم درگرودوستانم مانده است
همانهایی که مرا خوب میدانند وهنوزخودم به این حرفشان
اعتمادی ندارم که خوبی ندارم وحتی خودشان نیز در
برهه ای اززمان ازمن بدی دیده اندپس نمیدانم
چرا هنوزبزرگواران مرابه ماندن می خوانند