حکایتی حکیمــــــــــانه از امام رضا؛

خداوند به یکى از پیغمبران وحى نمود:
فردا صبح اول چیزى که دیدى بخور، دومى را بپوشان،
سومى را بپذیر، چهارمى را ناامید مکن و از پنجمى بپرهیز...
صبح گاه از جا حرکت کرد، در اولین وهله به
کوه بزرگ سیاهى برخورد متحیر ایستاد که چه کنم!
سپس با خود گفت: خدا دستور محال و نشدنى را نمیدهد،
به قصد خوردن کوه جلو رفت، هر چه جلوتر میرفت
 کوه کوچکتر شد،تا بصورت لقمه اى در آمده
چون خورد دید گواراترین خوراک است!!
 از آنجا گذشت، طشت طلائى را دید طبق دستور گودالى کند و آن را پنهان نمود، اندکى رفت و پشت سر نگاه کرد، دید طشت خود به خود بیرون افتاده، گفت: من آنچه باید بکنم کرده ام!!
سپس به مرغى برخورد که یک بازِ شکارى آن را تعقیب میکرد، مرغ آمد دور او چرخید، پیغمبر گفت: من ماءمورم او را بپذیرم آستین گشود، مرغ وارد آستین شد، بازِ شکاری گفت: شکارى را چند روز در تعقیبش بودم ربودى، با خود گفت: خدا به من دستور داده این را هم ناامید نکنم، تکه ای غذا هم نزدِ آن پرنده افکند!!
از آنجا که گذشت مردارى یافت که بو گرفته و کرم در آن افتاده بود، طبق وظیفه از آن گریخت.
پس از طى این مراحل برگشت، شب در خواب به او گفتند: تو ماءموریت خویش را انجام دادى، اما حکمت آن ماموریت را دانستى؟
گفت: نه...
به او گفتند: آن کوه غضب بود، انسان در وقت خشم خود را در مقابل کوهى میبیند، اگر موقعیت خویش را بشناسد و پابر جا بماند کم کم غضب آرام میشود و سرانجام به صورت لقمه گوارائى در میآید که آنرا فرو میدهد...
اما آن طشت، کنایه از کار خیر و عمل صالح بود، که اگر مخفى کنى، خدا به هر طریق باشد آنرا در برابر کسانى ظاهر میکند که صاحبش را جلوه دهند، علاوه بر ثوابى که در آخرت دارد..
اما آن مرغ، کنایه از نصیحت کننده است که باید راهنمائیش را بپذیرى...
اما بازِ شکارى حاجتمند است که نباید ناامیدش کنى...
و اما گوشت گندیده غیبت است از آن بگریز...

نقل از امام رضا (ع) -بحار الانوار -عین الحیوة صفحه 521